Εννέα ανέκδοτα ποιήματα (Σεπτέμβρης 2024)

Καημός

 

Θέλω όταν ο καιρός μάς χωρίσει

να θυμάσαι από μένα

τον καημό που σου ’χω…

                   

 

Σπόροι

 

Στα παλιά, σκονισμένα βιβλία στίχων

ψάχνω τους σπόρους των λουλουδιών

που θ’ ανθίσουν…

 

 

Διδαχή

 

Η διδαχή σου ήταν:

«Πρόσμενε κάτι όμορφο.

Κάτι γλυκό, ηδονικό, συναρπαστικό.

Κάτι έξω απ’ τα γνωστά ανθρώπινα.

Πρόσμενε…»

 

 

Το όνειρό μου

 

Κανείς δεν το ανακάλυψε.

Κανείς δεν το αναγνώρισε.

Μένει εκεί, λαμπερό και σιωπηλό

μεγάλο και θλιμμένο.

Ουτοπία που με συναρπάζει!

 

Διέτρεξε κήπους ανθισμένους, νιότης,

θάλασσες, ακρογιαλιές μαγεμένες,

λίμνες, μες στα βουνά, νοσταλγικές,

ποτάμια καλοκαιρινά.

Διέτρεξε όλη τη Γη,

και γύρισε εδώ στη γωνιά της πόλης μου,

όπου γιορτή δεν υπάρχει.

Μόνο ψήγματα χαράς.

 

Κι όταν η σκέψη τυραννιέται,

τη ζεσταίνει εκείνο το παλιό, γλυκό όνειρο!

 

 

Μικρότητα

 

Κουράστηκα.

Να θυμάμαι μικρούς ανθρώπους.

 

 

Ζωή

 

Και σ’ εκείνο το φευγαλέο όνειρο

έχασες μια ολόκληρη ζωή.

 

 

Αλήθεια

 

Κοιτώντας εκείνο το δροσερό κορίτσι

νοστάλγησα τη νιότη μου.

 

Ένα θαύμα ζητάω

καθώς με κοιτάζει

με ματιά άγρια.

 

Η χλεύη της, το όνειρό μου.

 

Πλησιάζουμε τη Δονούσα

χωρίς τσιγάρο.

 

Κατασταλάζω στη σιωπή.

Στην ένδεια των αισθημάτων σας.

Στο αργό μου ταξίδι.

Χωρίς παρηγοριά

παρά μόνο την αλήθεια μου.

 

 

Χαμόγελο

 

Το χαμόγελό της

ονειρεύονται να ζωγραφίσουν

οι αγέννητοι ζωγράφοι!

 

 

Θυμήσου

 

Θυμήσου

καημούς περσινούς

τους πήρε η θάλασσα μακριά

ο άνεμος τους σμίλεψε

μικρές σιωπές και ματιές δέους

σε απαλά κορίτσια

στο νησί με το κίτρινο Κάστρο!

Θυμήσου

πόσο γαλάζιο σε πόσο μαύρο

πόση χαρά σε πόση απελπισιά.

Μια χορδή η ψυχή,

ταλαντεύεται…