Πολιτιστική συνταγογράφηση (ΕΜΣΤ)

Τα ποιήματα αυτά γράφτηκαν στα πλαίσια της πολιτιστικής συνταγογράφησης, ενός ερευνητικού, πιλοτικού προγράμματος που αποσκοπεί στη θεσμοποίηση της ένταξης οργανωμένων, ομαδικών δράσεων στη θεραπεία ατόμων με ψυχικές ασθένειες μέσω της τέχνης.

 

 

Ταξίδι

 

Ένας σιωπηλός επιβάτης

στο τρένο – απέναντι σε ξένους

ανάμεσά τους μια μάνα

ο ήλιος μες στα μάτια της· φωτοστέφανο

που διαλύει τα σκοτάδια του

πρόσωπο με πρόσωπο

μοιάζει καθρέφτης.

Έξω τα σκουπίδια της πόλης

κι η πραγματικότητα αμείλικτη

αχ, να ταξίδευε από πόλη σε πόλη

από χώρα σε χώρα

βόρεια

μέχρι ν’ αντικρίσει το χιόνι της Ισλανδίας!

 

 

Σύμπαν

 

Πατρίδα. Το σπίτι την αγκαλιάζει.

Δείχνει λίγο απόμακρη, μα σίγουρη.

Υπάρχουν σκιές στα μάτια της.

Κάποιου ακαθόριστου φόβου;

Κάποιας απειλής;

Γίνεται ένα με τον χώρο.

 

Βερολίνο. Το σπίτι κρύο.

          Πιο ελεύθερη έκφραση

          στο σώμα και στα μαλλιά.

Πρόσωπο εξαφανισμένο.

Ξανά λίγο απόμακρη.

Μες στη σιγουριά της ματιάς της

φωλιάζει μοναξιά – ίσως κι απόγνωση!

 

Μα μόνο εκείνη ξέρει:

πίσω απ’ το χαμόγελό της

ποιο μυστήριο σύμπαν κρύβεται!...

 

 

Πώς;

 

Πώς να ζήσω χωρίς εσάς;

Εσείς με φέρατε εδώ.

Να πονώ…

Πώς να ζήσω χωρίς εσάς;

Χωρίς τις εξαρτήσεις μου;

Ο δρόμος μες στη νύχτα ανοιχτός

αν περπατήσω μόνος

ίσως αρχίσω να ζω δίχως εσάς

ίσως το κενό μου γεμίσει με λευτεριά!

 

 

Θάλασσα

 

Αφέσου στη θάλασσα.

Είναι γυναίκα.

Φτιαγμένη από νερό κι αλάτι.

Άλλοτε θυμωμένη με κύματα άγρια,

άλλοτε γαλήνια – παιχνίδι των παιδιών,

άλλοτε γαλάζια, άλλοτε μαύρη.

Κάποιες φορές μια σκάλα για τον Ήλιο

καθώς εκείνος χαμηλώνει

κάποιες φορές μια σκάλα για το Φεγγάρι

καθώς εκείνο σκαρφαλώνει πίσω απ’ τα βουνά!

 

 

Ερημιά

 

Έρημη πόλη.

Πού ταξίδεψαν οι άνθρωποι;

Είδωλα νεκρά

          οι κούκλες στις παρατημένες βιτρίνες.

Αθήνα της εγκατάλειψης.

Σκυλιά που γαβγίζουν,

χελώνες, περιστέρια – ακόμη ζουν!

Ένα ερειπωμένο θερινό σινεμά.

Κι οι άνθρωποι;

Θεατές!

 

 

Λαβύρινθος

 

Φόρμες τυχαίες.

Συμμετρικές.

Πορτοκαλί, μπλε.

Τα όρια που σπάνε!

Η εποχή μας – λαβύρινθος.

Έμποροι και καταναλωτές παρόντες.

Απέναντι, ο στόχος του σύγχρονου πολυβόλου:

Τα μάτια του μικρού, μαύρου παιδιού!

 

 

Ψυχή

 

Στο αρχαίο χώμα κτίσματα μεγαλοπρεπή.

Στέγασαν

          παιδιά φτωχά που μάθαιναν μια τέχνη

          εξόριστους από τον Εμφύλιο

          «τρελούς»

πόσα χιλιάδες τραύματα

που φτιάχνουν ένα μεγάλο

μιας ψυχής εύθραυστης σαν πιάτο

μα συνάμα δυνατής!...

 

 

Ύλη

 

Σκόρπια υλικά.

Σκουπίδια που δεν είναι σκουπίδια.

Είναι η ζωή που κόμισαν.

Παιχνίδια παιδιών.

Εργαλεία.

Η ύλη που κι αυτή είναι σημαίνουσα,

η ύλη που κι αυτή έχει ψυχή!

 

 

Ροή

 

Μια ύπαρξη που αιωρείται

ρευστή κι αβέβαιη,

ψάχνει στον κήπο,

σαν για να μεταμορφώσει την ύλη,

σα να ’ναι παιχνίδι,

αντικείμενα πεταμένα,

αναρωτιέται ποια ζωή έζησαν άραγε,

ποια η ιστορία τους,

και ποιο το δικό της μακρινό παρελθόν;…

 

 

Ένωση

 

Χαρτογραφώντας…

Ανθρώπους που φεύγουν.

Ανθρώπους που αντιστάθηκαν.

Για τα φτωχόσπιτά τους.

Με κάθε τρόπο.

Ενωμένοι.

 

 

Ψυχή

 

Πετώντας…

Μαζί σας!

Κοιτώντας μέσα απ’ τα μάτια σας.

Την ακριβή ψυχή σας!...