Σύντομο βιογραφικό και οκτώ ποιήματα

Είμαι ο Γιάννης Αναστασόπουλος, συγγραφέας της ποιητικής συλλογής «Ηλιοτρόπιο Ονείρων» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Παραθέτω ένα σύντομο βιογραφικό και έξι ποιήματα από τη συλλογή, καθώς και ένα αγαπημένο μου ποίημα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη κι ένα μεταγενέστερο της συλλογής, δικό μου ανέκδοτο ποίημα.

Γεννήθηκα στην Αθήνα τον Απρίλη του 1967. Σπούδασα διοίκηση επιχειρήσεων και οικονομικά. Εργάστηκα ως λογιστής. Από το 2004 ως το 2022 δημοσίευσα τέσσερις ποιητικές συλλογές (αυτοεκδόσεις). Τον Μάρτιο του 2024 εκδόθηκε από τις Εκδόσεις Βακχικόν η ποιητική μου συλλογή «Ηλιοτρόπιο Ονείρων».

Το e-mail μου είναι: yannisanastasopoulos@gmail.com

 

Τα έξι ποιήματα από τη συλλογή:

 

Πόλη

 

Πλανήθηκα στα μάτια της νύχτας

υγρά, πλάνα.

Τρέκλισα μεθυσμένος στα σοκάκια της,

γέλασα με τους θεούς της.

Μας είδα μες στο σκοτάδι

στην αγκαλιά μας ν’ αφηνόμαστε

για τελευταία φορά.

Ξέραμε…

Δεν θα ‘μαστε ποτέ ξανά εδώ.

 

Σκουπίδια

 

Τρώω με προσποιητή λαιμαργία

τα σκουπίδια που μου πετάτε

τ’ άθλια πνιχτά γελάκια σας

τις σοφές σας εισηγήσεις

τις τέλειες αποφάσεις σας

το σφρίγος των χορών σας

το βαθύ νόημα των ασμάτων σας

μπαίνω στο κοπάδι σας

σαν αποκλεισμένος που λαχταρά

να βρεθεί κοντά σας

κι όταν αργά τη νύχτα μένω μόνος μου

ξερνάω, ξερνάω με λύσσα

τα σκουπίδια που με ταΐσατε                    

στα καθαρά πεζοδρόμιά σας.

 

Οίνος

 

Κι όταν τα ποτήρια αδειάζουν

φοβάμαι ότι το κρασί τελείωσε

κι η μουσική επίσης,

και μαύρη μοίρα, άξεστη κι αγενής

μας περιμένει εκεί έξω στον δρόμο.

 

Στοιχειωμένος Σεπτέμβρης

 

Σθένος έδειξε το αβρό λουλούδι

κατάπιε βροχή και κεραυνούς

άδοξα τέλειωσε το καλοκαίρι

αφήνοντας τους παλιάτσους μόνους.

Μαύρη, αδυσώπητη εποχή

χωρίς χάδι, στεναγμό και ηδονή.

Το λεωφορείο του νησιού σκούριασε

στοίχειωσαν οι χαρούμενες φωνές των ταξιδιωτών

κι ορφάνεψε η θάλασσα.

 

Χρέος

 

Αυτό το χρέος πηγάζει από πολύ παλιά

από ανθρώπους σκυμμένους

από ανθρώπους ηττημένους

από ιστορίες ξεχασμένες, παροπλισμένες

απ’ τη γλυκιά κουβέντα της μάνας

απ’ το γλυκό χαμόγελο του πρώτου κοριτσιού

απ’ όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ.

Κάποιοι πάλεψαν να μας τα πουν

κι είτε δεν μπόρεσαν

είτε δεν τους ακούσαμε.

 

Ξαστεριά

 

Απόψε που έχει ξαστεριά

το  φως των άστρων και του κόκκινου φεγγαριού

φωτίζει τις χρυσές αποχρώσεις στις γραμμές του προσώπου σου,

τις αρμονικές κινήσεις του πολύ λεπτού κορμιού σου

που τόσο με συναρπάζουν.

Απόψε – είναι ώρα για αλήθειες

θα φύγεις μακριά, δεν θα σε ξαναδώ

μια άλλη μοίρα σε καλεί.

Όμως απόψε που έχει ξαστεριά

διηγήσου μου τα όνειρα σου

να δω μέσα από τα μάτια σου.

Άνοιξέ μου την ψυχή σου – τη λατρεύω.

 

 

Ακολουθεί ένα ποίημα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, που αγαπώ πάρα πολύ, το θεωρώ κορυφαίο.

 

Γραμμένο σ’ ένα λεύκωμα

 

Κι όταν το βράδι θ’ απλωθεί, σαν ένα κάλυμμα βαθύ,

και θα σκεπάσει, δια παντός, την μάταιην ύπαρξή μας,

μην πεις πως, κάπου, μια φωνή, θα μείνει, τάχα, να πονεί

το τρυφερό το μυστικό, που υπάρχει μεταξύ μας…

 

Τ’ αργό του δάκρυ που κυλά, πόσο σιγά, πόσο δειλά,

την ώρα που το βραδινό σκοτάδι μας κυκλώνει,

-         πώς οι άλλοι να το θυμηθούν, αφού κι αυτοί θα κοιμηθούν,

κι αφού θα λείψουν τα πουλιά, και θα χαθούν κι οι κλώνοι;…

 

Ως και το μόνο το γραφτό – μικρό κι εφήμερο κι αυτό,

που τώρα, εδώ, και με καρδιά τρεμάμενη, σου κλείνω,

πόσο, πιστεύεις, το πολύ, που θα μπορεί ν’ αναπολεί

του μακρυνού μας του καημού το πέρασμα, κι εκείνο;…

 

Γι’ αυτό στο λέω να μ’ αγαπάς όπου βρεθείς κι όπου κι αν πας

κι η τωρινή μας η στοργή, πάντα πιστή να μένει,

γιατί το βράδι θ’ απλωθεί,– κι ίσως η σκέψη μας χαθεί,

μες στο σκοτάδι το βαθύ, που παν οι πεθαμένοι…

 

Και ένα δικό μου, ανέκδοτο.

 

Μετεμψύχωση

 

Σπουργίτι έγινες

Κι ήρθες να με δεις

Κρύωνες και πείναγες

Μου ‘ριξες μια ματιά απαλή

Με στοργή

Με ανησυχία

Εξεταστικά

Μετά ανασήκωσες τις φτερούγες σου

Και πέταξες στους συντρόφους σου

«Καλά είσαι» σα να μου είπες

«Δεν ανησυχώ πια».