Εννέα ανέκδοτα ποιήματα (Σεπτέμβρης 2024)
Καημός Θέλω όταν ο καιρός μάς χωρίσει να θυμάσαι από μένα τον καημό που σου ’χω… Σπόροι Στα παλιά, σκονισμένα βιβλία στίχων ψάχνω τους σπόρους των λουλουδιών που θ’ ανθίσουν… Διδαχή Η διδαχή σου ήταν: «Πρόσμενε κάτι όμορφο. Κάτι γλυκό, ηδονικό, συναρπαστικό. Κάτι έξω απ’ τα γνωστά ανθρώπινα. Πρόσμενε…» Το όνειρό μου Κανείς δεν το ανακάλυψε. Κανείς δεν το αναγνώρισε. Μένει εκεί, λαμπερό και σιωπηλό μεγάλο και θλιμμένο. Ουτοπία που με συναρπάζει! Διέτρεξε κήπους ανθισμένους, νιότης, θάλασσες, ακρογιαλιές μαγεμένες, λίμνες, μες στα βουνά, νοσταλγικές, ποτάμια καλοκαιρινά. Διέτρεξε όλη τη Γη, και γύρισε εδώ στη γωνιά της πόλης μου, όπου γιορτή δεν υπάρχει. Μόνο ψήγματα χαράς. Κι όταν η σκέψη τυραννιέται, τη ζεσταίνε...